Η Σκολίωση αποτελεί παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης με κύρια χαρακτηριστικά την πλάγια κάμψη και στροφή των σπονδύλων. Σύμφωνα με τη διεθνή εταιρία έρευνας της Σκολίωσης οι σκολιώσεις διακρινονται σε δύο μεγάλες ομάδες: τις λειτουργικές και τις οργανικές.

Στις λειτουργικές η αρχιτεκτονική των σπονδύλων είναι φυσιολογική και δεν υπάρχει στροφή αυτών. Λειτουργικές σκολιώσεις είναι η αντισταθμιστική που οφείλεται κύρια σε ανισοσκελία ή πυελική ασυμμετρία και εξαφανίζεται όταν ο ασθενής κάθεται, η ανταλγική όπως σε δισκοκήλη ή δισκίτιδα και η στατική που οφείλεται σε κακή στάση και εξαφανίζεται με την κάμψη της σπονδυλικής στήλης μπροστά, σε αντίθεση με την οργανική που τότε φαίνεται περισσότερο. Στις οργανικές σκολιώσεις ανήκουν η ιδιοπαθής, η συγγενής και οι νευριμυικές ή παραλυτικές σκολιώσεις.

Η ιδιοπαθής είναι πάθηση του αναπτυσσόμενου σκελετού, όπου συνυπάρχουν η πλάγια κάμψη, η στροφή των σπονδύλων και η κύφωση ή λόρδωση της σπονδυλικής στήλης. Είναι η πιο συχνή μορφή σκολίωσης (80%) και ανάλογα με την ηλικία ταξινομείται σε βρεφική, παιδική και εφηβική. Γενετικοί, ορμονικοί, ανωμαλίες ανάπτυξης και άλλοι διάφοροι παράγοντες ενοχοποιούνται στην ιδιοπαθή σκολίωση.

Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική όταν η γωνία της σκολίωσης είναι κάτω από 40 μοίρες, ή χειρουργική σε γωνία μεγαλύτερη από 40 με 50 μοίρες και η ηλικία του παιδιού είναι μικρή ή όταν η σκολίωση εξελίσσεται γρήγορα.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει την εφαρμογή νάρθηκα σε γωνία πάνω από 20 μοίρες και φυσικοθεραπεία. Στόχος είναι η πρόληψη περαιτέρω εξέλιξης της σκολίωσης και η διόρθωση του ήδη υπάρχοντος κυρτώματος. Γενικά η φυσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο της σκολίωσης και όχι στη θεραπεία της, ειδικά στους ενήλικες. Μέθοδοι όπως η R.P.G Souchαrd (Αποκατάσταση στην συνολική στάση σώματος) εφαρμόζονται παγκοσμίως με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Υπάρχουν ερευνητικά στοιχεία που πλαισιώνουν τις μεθόδους αυτές. Οι ασκήσεις που γίνονται είναι εξειδικευμένες (σε μπάλες, στρώματα) και στοχεύουν στην εκπαίδευση της κατανόησης μυών και κινήσεων, που οδηγούν σε πιο σωστή στάση και λειτουργικότητα στην καθημερινότητα των ασθενών, μέσω ενος δρόμου που επανασυνδέει το κέντρο (εγκέφαλος, νωτιαίος μυελός) με την περιφέρεια (περιφερικά νεύρα, αρθρώσεις, μύες).

Η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει ακόμα κινητοποίηση αρθρώσεων και μαλακών μορίων, διατάσεις, ενδυνάμωση, σταθεροποίηση εν τω βάθει μυών και αναπνευστικές ασκήσεις. Ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα φέρνει γρήγορα συνήθως μείωση του πόνου και βελτίωση της καθημερινότητας.